دنیایی که از فشار سختی ها و فشارهایش مانند قبری تنگ و تاریک است  و هر لحظه منتظر سنگ لحدی تا مطمئن شوی دیگر همه چیز تمام شده است، بدون حضور زیبایی ها و عشق  قابل تحمل است؟ در این دنیا زندگی کنی اما بدون حضور معشوقت؟ تمام دل  خوشیت، دخیل بسته شده به پنجره فولادی ایوان طلای امام رضا(علیه السلام) و نامه هایی که برایش نوشتی و زیر بالشتت گذاشتی و یقین داشتی که می خواند و جوابت را می دهد؛ است. هر شب خدا خدا می کنی تا زودتر او را دربر بگیری و خود را در آغوشش رها کنی. گریه های شبانه ات و قطرات اشکهایت که جوهر ورق های مفاتیحت را درهم کرده است؛ گویای دوریت از اوست. دوریی که نزدیک ی اش را در قلبت حس می کنی. تورقی بر فال حافظ می کنی تا حرفی، نشانه ای چیزی بیابی.

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم / غم هجران تو را چاره زجایی بکنیم
و تو این جمله امامت را باز بیاد می آوری که:
"...و برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج شماست."

فکر می کنی که واقعا در این دنیا، تنها چیزی که تمامی بدی ها و سختی ها و گرفتاری هایت را می زداید، فرج و ظهور امامت است. تنها مرهمی که دنیایت را زیباتر می کند و تو را از غم و اندوه فارغ می کندو زخم های کهنه دلت را ضمادی است، فرج و ظهور امامت است.

****

با دعا قضا و قدر الهی، مگر مرگ حتمی تغییر می کند، حالا می شود برای فرج مولایمان دعا کنیم و اجابت نشود؟ مطمئنا در سایه الطاف ایشان و حکومت جهانی ایشان تمامی گرفتاری ها، بدی های حاضر، مفاسد اجتماعی و اخلاقی، غم و اندوه و ... از بین خواهد رفت.

در کتاب شریف مکیال المکارم در توضیح این حدیث این چنین نوشته است:
فرج و گشایش ما در گروی فرج و ظهور امام عصرمان است. و فرج و گشایش دعاکننده  به چند صورت اتفاق می افتد.
1.  به برکت این دعا و ظهور ایشان،  به تمام خواسته ها و حوائج دنیوی خود که برای دستیابی به آن ها تلاش می کنیم، خواهیم رسید. زیرا این دعا وسیله هرگونه خیر و صلاحی است.
2. به خاطر امیدی که به اجابت و خداوند داریم، خداوند همه غم و اندوه دعاکننده را از دور می کند و او را از گرفتاری هایش نجات می دهد؛ و درخواست هایش را اجابت می کند.
3. به او صبر، تحمل و استقامت در برابر سختی ها، ناملایمات دنیایی و محنتها را می دهد. به او شکیبیایی می دهد تا نرسیدن به مقصود و اهدافش را تحمل کند. او را فردی خویشتن دار می کند و سختی ها را برایش آسان می کند چنان که آهن را برای داوود نبی(ع) نرم کرد.

******

آنقدر امید به اجابت داری که باز دست هایت را بلند می کنی و ملتمسانه می گویی:
اللهم عجل لولیک الفرج